قطعی برق در استان هرمزگان دیگر به یک عادت تبدیل شده؛ اما نه عادتی که به آن خو گرفته باشیم، بلکه زخم کهنه‌ای است که هر روز تازه‌تر می‌شود. در گرمای طاقت‌فرسای جنوب، وقتی دمای هوا به بالای ۴۵ درجه می‌رسد، قطعی‌های بدون اطلاع‌رسانی برق دیگر فقط یک «مشکل فنی» نیست؛ بلکه تهدیدی علیه سلامت، امنیت و کرامت مردم است.
مردم هرمزگان نه تنها باید با گرما، رطوبت و فشارهای اقتصادی بجنگند، بلکه حالا باید نگران این باشند که چه زمانی دوباره برق بی‌هشدار قطع خواهد شد؟ چه کسی پاسخگوی از کار افتادن کولرهای بیماران، وسایل برقی آسیب‌دیده و خوراکی‌های فاسدشده در یخچال‌هاست؟ کدام مقام مسئول یک بار در برابر مردم ایستاده و بابت این بی‌تدبیری عذرخواهی کرده است؟
بدتر از همه، صدمات گسترده‌ای است که به لوازم خانگی مردم وارد می‌شود. یخچال، تلویزیون، کولر، ماشین لباس‌شویی و دیگر وسایل برقی، قربانی نوسانات برق و قطعی‌های ناگهانی شده‌اند؛ در حالی‌که هیچ نهادی خود را موظف به جبران خسارت نمی‌داند. مردم باید هزینه ناتوانی مسئولان را از جیب خود بپردازند؛ این‌هم در شرایطی که بسیاری همین حالا نیز برای تأمین اولیه‌ترین نیازهای زندگی با مشکل مواجه‌اند.
آیا واقعاً در قرن بیست‌و‌یکم، در استانی که میزبان صنایع انرژی‌بر، نیروگاه‌ها و منابع عظیم طبیعی است، چنین وضعیت نابسامانی توجیه‌پذیر است؟ چرا مردم باید تاوان بی‌برنامگی، نبود زیرساخت مناسب و مدیریت ناکارآمد را بدهند؟ چه بر سر عدالت اجتماعی آمده که صدای مردم این خطه، همچنان در هیاهوی وعده‌ها گم می‌شود؟
مردم هرمزگان دیگر خسته‌اند. نه از گرما، از بی‌توجهی. آنچه امروز در هرمزگان می‌گذرد، فقط خاموشی برق نیست، بلکه خاموشی اعتماد است؛ اعتمادی که اگر دوباره از دست برود، هیچ مولدی آن را روشن نخواهد کرد.
