نظام پزشکی قرار نیست یک نهاد تزئینی باشد؛ این سازمان مسئولیت دفاع از حقوق پزشکان، پیگیری دغدغه‌های درمانی مردم و مطالبه‌گری از نهادهای تصمیم‌گیر را بر عهده دارد. اما آنچه امروز در میناب می‌بینیم، ریاستی منفعل، منزوی و بی‌اثر است؛ مدیری که نه در میدان دیده می‌شود، نه در رسانه‌ها حاضر است، و نه حتی پاسخگوی جامعه‌ای‌ست که سلامت خود را در خطر می‌بیند.
وقتی مردم از کیفیت خدمات درمانی ناراضی‌اند رئیس نظام پزشکی دقیقاً کجاست؟ چرا صدایی از او شنیده نمی‌شود؟ چرا هیچ برنامه‌ای، هیچ نشست خبری، هیچ دفاع جدی از بدنه درمانی و هیچ پیگیری قابل اندازه‌گیری از او نمی‌بینیم؟
این سکوت خطرناک است. این بی‌تفاوتی، به‌معنای رها کردن جایگاه خطیری‌ست که باید مدافع جان مردم و شرافت حرفه‌ای کادر درمان باشد.
اگر ریاست یک نهاد صنفی به «نام» محدود شود، آن سازمان بی‌اثر خواهد شد و اعتماد عمومی به سرعت از بین می‌رود.
ریاست نظام پزشکی، مسئولیتی سنگین است؛ نه جایگاه تشریفاتی برای عکس گرفتن، نه تریبونی برای وعده‌های خنثی. میناب امروز به مدیری فعال، پاسخ‌گو، شجاع و مطالبه‌گر نیاز دارد—نه مدیری خاموش و فراموش‌شده.اگر توان مدیریت ندارید، کناره‌گیری شجاعانه هزار بار بهتر از ادامه‌ی یک حضور بی‌حاصل است.
