استان هرمزگان سال‌هاست با بحران کمبود تجهیزات اورژانسی به‌ویژه در مناطق دورافتاده و جاده‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کند. در این میان، ورود آمبولانس‌های جدید به ناوگان اورژانس، نه یک امتیاز، بلکه یک ضرورت حیاتی برای حفظ جان شهروندان است.
با این حال، به نظر می‌رسد حتی تحقق این مطالبه‌ی بدیهی نیز گرفتار وعده‌های ناهماهنگ و تأخیرهای همیشگی شده است. در ۲۰ بهمن ۱۴۰۳، استاندار هرمزگان اعلام کرد که «به‌زودی ۳۰ آمبولانس به استان خواهد رسید.» عبارتی که برای افکار عمومی، به معنای تحقق سریع و قطعی یک اقدام مهم بود.
اما اکنون، در اردیبهشت ۱۴۰۴، رئیس دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان از «پیگیری برای تأمین این آمبولانس‌ها تا پایان سال» خبر داده است. این اظهارنظر، نه‌تنها وعده‌ی قبلی را در هاله‌ای از ابهام فرو برده، بلکه ذهنیت عمومی را نسبت به صداقت و هماهنگی مسئولان به چالش کشیده است.
در شرایطی که کمبود آمبولانس مستقیماً با جان بیماران در ارتباط است، مسئولان موظف‌اند در ارائه‌ی اطلاعات به افکار عمومی شفاف، دقیق و هماهنگ باشند. بیان وعده‌هایی که فاقد زمان‌بندی روشن و پشتوانه اجرایی هستند، تنها به بی‌اعتمادی بیشتر شهروندان نسبت به نهادهای دولتی منجر می‌شود.
آیا استاندار از وضعیت واقعی تأمین این آمبولانس‌ها بی‌خبر بوده است؟ یا آیا در مسیر اجرای این وعده، موانعی ایجاد شده که توضیح آن هنوز به مردم داده نشده؟ در هر دو صورت، افکار عمومی حق دارد پاسخ بخواهد.
تأمین این ۳۰ آمبولانس شاید در نگاه برخی مسئولان موضوعی ساده تلقی شود، اما برای استان هرمزگان، مسئله‌ای مرگ و زندگی است. در نبود پاسخ‌گویی شفاف، هر تأخیر، هر تناقض، و هر وعده‌ی بدون پشتوانه، به بهای سنگینی برای جامعه تمام خواهد شد.
